تاریخچه
قانون سازی است متعلق به خانواده سیتار
(cythare) که در سده های میانی تحت عنوان canon یا miocanon به اروپا برده شد. این ساز به شکل ذوزنقه ی قائم الزاویه و از سازهای مضرابی که در ساخت آن چوب ، فلز ، استخوان ، پوست ، زه و مواد دیگری به کار رفته است. قانون از نظر ساختمان جزو گروه سازهای ذرات الاوتار مطلق زخمه ای است که دارای سیم های آزاد است ، بنابراین نیازی به پرده بندی و گرفتن سیم ندارد و ایجاد نواهای چند صدایی به آسانی با آن امکان پذیر است.
برخی اختراع این ساز را به افلاطون نسبت می دهند و عده ای بر این باورند که مخترع این ساز فارابی است و برخی دیگر می گویند منشا آن خراسان بوده و در قرن سیزدهم میلادی در موصل پیدا شده، هر چند هیچ یک از این نظردهندگان دلیلی بر ادعای خود ندارند. واقعیت این است که در فرهنگ کلاسیک شرق ، ردی از سازهای خانواده سیتار پیدا نشده و سرچشمه بسیاری از سازهای دیگر ، تاریک مانده است. آنچه بیشتر محتمل می رسد این است که قانون از سرزمین های خاور نزدیک به اروپا رسیده و در کشورهای اروپایی با مکانیزه کردن آن ، بزرگترین ساز کلاویه دار سیمی را ساخته و پرداخته اند.قانون را باید سازی از اوایل اسلام دانست. ترک ها زمانی چند این ساز را فراموش کرده بودند ، اما از زمان محمود دوم ، عمر افندی آن را از شام به ترکیه آورد و به سرعت میان مردم رواج یافت. فارابی این ساز را هزار سال پیش بصورت 45 سیمی اختراع و در کتاب خود " الموسیقی الکبیر " بیان کرده است. صفی الدین آن را " نزهه " نامیده است . امروزه در سراسر آفریقا ، آسیا و اروپا این ساز نواخته می شود.نام ساز از واژه یونانی kanon گرفته شده که در آن زبان به مفهوم قانون و قاعده است.
