دَف، یکی از ساز های کوبه ای در موسیقی ایرانی است که شامل حلقه‌ای چوبی در اطراف و پوست نازکی بر سطح آن می باشد و با ضربه‌های انگشت آن را می‌نوازند.
دَف دارای مشخصاتی بسیار مشابه با دایره می باشد، تفاوت عمده ی دَف با دایره در اندازه آن است، در واقع دَف در اندازه‌ای بزرگ تر از دایره ساخته می شود. دَف ها صدای بم تری به نسبت دایره دارند که همین امر باعث گردیده تا صدایی کاملاً جذاب و متفاوت از دایره داشته باشند.
با توجه به مطالب درج شده در کتب موسیقی و اشعار قدیمی در مورد این ساز، در دوره اسلامی ایران، از دَف برای پشتیبانی و حفظ وزن در گروه های موسیقی و مجالس عرفانی استفاده می شده و رکن اصلی این مجالس بوده و قوالان هم زمان با خواندن سرود از آن استفاده می کردند.
